| Model standardowy A. D. 1980 |
|
|
| Model standardowy A. D. 1980
|
|
|
| lata osiemdziesiąte wkroczyliśmy z dużą dozą teoretycznego samozadowolenia. Oto wreszcie mieliśmy model standardowy – owoc 300 lat badań fizyki cząstek – a doświadczalnicy stanęli przed zadaniem „wypełnienia pustych rubryk”. Nie zaobserwowano jeszcze cząstek W+, W– i Z0 oraz kwarka t. Należałoby jeszcze wykryć neutrino taonowe, ale by to zrobić, trzeba przeprowadzić trzyneutrinowy eksperyment. Składano nawet rozmaite propozycje takich doświadczeń, ale były bardzo skomplikowane i nie dawały wielkich szans na sukces. Żadna z propozycji nie została zaaprobowana. Niemniej eksperymenty z udziałem naładowanego taonu wyraźnie wskazują, że musi istnieć neutrino taonowe.
|
| Wszystkie maszyny – akceleratory pozytonów i elektronów oraz protonów – pracują pełną parą, poszukując kwarka t. W Japonii budowany jest nowy akcelerator – Tristan (jakaż to głęboka więź łączy japońską kulturę z celtycką mitologią?). Jest to akcelerator elektronów i pozytonów, który może wyprodukować mezon, będący zlepkiem kwarka t i antykwarka t, pod warunkiem, że masa t jest mniejsza niż 35 GeV, czyli co najwyżej siedem razy większa od kuzyna o innym zapachu, kwarka b. Losy eksperymentu i oczekiwania wobec Tristana – jeśli idzie o kwark t – są przesądzone. t jest za ciężki.
|
|
