| Carl Sagan XVII wieku |
|
|
| Carl Sagan XVII wieku
|
|
|
| alileusz wydatnie przyczynił się do tego, że zaczęto akceptować stosowanie przyrządów w badaniach naukowych. Nie sposób przecenić znaczenia tego faktu dla nauk eksperymentalnych. Jakim był człowiekiem? Galileusz jawi się jako głęboki myśliciel o subtelnym umyśle, zdolny do intuicyjnego ujmowania zagadnienia (których to cech mógłby mu pozazdrościć niejeden dzisiejszy fizyk teoretyk), a jednocześnie jako pełen energii człowiek obdarzony techniczną żyłką i zdolnościami – na przykład do polerowania soczewek i konstruowania wielu przyrządów, takich jak teleskop, złożony mikroskop i zegar wahadłowy. Politycznie ewoluował od łagodnego konserwatyzmu do odważnych, ciętych ataków skierowanych przeciw oponentom. Musiał być tytanem pracy, nieustannie czymś zajętym, zostawił po sobie bogatą korespondencję i grube tomy opublikowanych prac. Był popularyzatorem: po wybuchu supernowej w 1604 roku wygłaszał wykłady przed wielkimi zgromadzeniami. Pisał potoczystą, gminną łaciną. Nikt z tamtej epoki tak jak on nie przypomina Carla Sagana. Zapewne nie ostałby się na żadnym uniwersytecie, tak żywy był jego styl i uszczypliwy krytycyzm; w każdym razie, zanim został potępiony.
|
| Czy Galileusz był doskonałym fizykiem? Tak doskonałym, jak tylko jest to możliwe. Łączył w sobie zarówno najwyższe umiejętności potrzebne eksperymentatorowi, jak i teoretykowi. Jeśli miał jakiekolwiek braki, to w sferze teorii. Choć taka kombinacja cech była stosunkowo powszechna w XVIII i XIX wieku, to w obecnej epoce specjalizacji jest bardzo rzadko spotykana. W XVII wieku znaczna część tego, co można by nazwać teorią, była tak silnie związana z eksperymentem, że aż nie ma sensu próbować ich rozdzielać. Wkrótce przekonamy się, jak korzystnie jest, gdy po wielkim eksperymentatorze pojawia się wielki teoretyk. W rzeczy samej, już przed Galileuszem działała taka para uczonych.
|
|
