V. BABILONIA

Gdy rządy w Babilonie obejmował Hammurabi (1792-50), o władzę nad Mezopotamią rywalizowało 6 ośrodków: Larsa, Esznunna, Babilon, Qatna, Jamchad (Aleppo) i Assur. Trójprzymierze Larsa-Mari-Babilon potrzebowało 15 lat na pokonanie Esznunny, Elamu, ludów górskich i Assuru.

Po zwycięskich wojnach z sąsiadami Hammurabi pokonał też obu swoich byłych sprzymierzeńców: Rimsina z Larsy i Zimrlima z Mari. Ten ostatni ukończył budowę słynnego pałacu w Mari, gdzie odkryto archiwum zawierające 20 000 glinianych tabliczek, na których znajdują się m.in. teksty proroctw.

Dzięki Kodeksowi Hammurabiego możliwe jest nakreślenie obrazu państwa i społeczeństwa babilońskiego w tym okresie. Sformułowane tam prawa bazowały na zasadzie talionu ("oko za oko, ząb za ząb") i przewidywały wiele okrutnych kar, jak np. chłosta, okaleczenie, śmierć przez wbicie na pal, spalenie, utopienie. Językiem administracji i kultury pozostawał akadyjski. Jeśli chodzi o wierzenia religijne, to na czoło wysunęli się wówczas "babiloński Marduk", bóg słońca Szamasz i bogini miłości Isztar. Babilońskie eposy Gilgamesz i Attrachasis, hymny, psalmy i modlitwy można śmiało zaliczyć do arcydzieł starożytnej literatury mezopotamskiej.

W okresie panowania następców Hammurabiego rola polityczna Babilonii uległa znacznemu osłabieniu, utraciła ona południowe rejony, cały ten czas trwały też walki z Kasytami i Hurytami.

W końcu król Hetytów Mursilis I w 1531 r. p.n.e. najechał, ograbił i spalił Babilon. Po wycofaniu się jego wojsk miasto dostało się na kilkaset lat w ręce górskiego ludu Kasytów z Iranu (ok. 1530-1160 p.n.e. ). w 1160 r. p.n.e. Kasyci zostali pokonani przez Elamitów, którzy jako kolejni złupili Babilon.

Od Elamitów uwolnił kraj w 1137 r. p.n.e. Nabuchodonozor (Nebukadnesar) I, założyciel IV dynastii babilońskiej. Odbudował on mocarstwową pozycję Babilonu, która jednak wkrótce potem dostał się pod wpływy asyryjskie.