VIII. PAŃSTWO NOWOBABILOŃSKIE (625-539)

Długotrwałe starania Chaldejczyków, dążących do opanowania Babilonu, dopiero po śmierci Assurbanipala zostały uwieńczone sukcesem. Dotychczasowy namiestnik Babilonii Nabopolassar (625-05 p.n.e.) zrzucił zwierzchność Niniwy i ogłosił się jest królem Babilonii. Na mocy porozumienia z Medami otrzymał on także Elam zachodnią Mezopotamię, Syrię i Palestynę.

Jego syn Nabuchodonozor II (604-562 p.n.e.), zręczny dyplomata, doprowadził państwo do rozkwitu. Rozbudował on miasto Babilon: powstała wtedy droga, którą szły procesje na cześć bogini Isztar, Brama Isztar, świątynia Marduka Esagila, zikkurat Etemenanki ("dom stworzenia nieba i ziemi", "wieża Babel", 90 m wys.). W tym okresie między mocarstwami starożytnego Wschodu utrzymywała się równowaga sił. W odpowiedzi na przymierze Judei z Egiptem, Nabuchodonozor najechał ją i w 598 r. zdobywa Jerozolimę (pierwsza deportacja Żydów), a w 587 r. p.n.e. zburzył ją. Potem jednak w Babilonii dały się zaobserwować oznaki upadku. Doszło do konfliktu władcy z kapłanami boga Marduka, którzy w 555 r. p.n.e. osadzili na tronie Nabonida, "archeologa na tronie". Nierozważne zarządzenia przeciw kapłanom sprawiły, że Nabonid musiał opuścić Babilon i osiąść w oazie Tejma. Przez ostatnie 10 lat regentem był jego syn Balsazer (biblijny Baltazar). W 539 r. p.n.e. Babilon zdobył król perski Cyrus II. Babilonia stała się odtąd prowincją perską.