XII 7. Królestwo Izraela (926-722 p.n.e.)

Po okresie walk wewnętrznych oraz wojen z Egiptem, aramejskim Damaszkiem i Filistynami wojsko powołało na króla swego dowódcę - Omriego (878-71 p.n.e.), Umocnił on wewnętrznie państwo, zbudował potężną twierdzę w Samarii, która staje się religijną i polityczną stolicą kraju. Udało mu się także ponownie zająć Moab.

Syn Omriego, Achab (871-52 p.n.e.), poślubił fenicką księżniczkę Izebel, co sprawiło, że w kraju rozpowszechniły się kulty fenickie. Zbudziło to gwałtowny sprzeciw jahwistycznej opozycji wobec "domu Omri", której przewodził prorok Eliasz. Achab wydał swą córkę Atalię za króla judzkiego Jorama.

Jehu (845-17 p.n.e.) został namaszczony na króla przez wysłannika proroka Elizeusza, ucznia Eliasza. Wyciął on w pień dynastię Omridów i prześladował wyznawców kultu Baala. Musiał jednak płacić trybut Asyrii. W kraju nastąpił okres zamieszek, prorocy Amos i Ozeasz nawoływali do przywrócenia czystego kultu Jahwe, zapowiadając upadek Izraela z powodu wyzysku ubogich.

Po trzyletnim oblężeniu przez Sargona II w 722 r. p.n.e. została zburzona Samaria, a Izrael stał się prowincją asyryjską. Wielu Izraelitów zostało przesiedlonych do Medii i Mezopotamii. Pozostali mieszali się z nowymi osadnikami, dając początek grupie Samarytan.