XII 8. Królestwo Judea (925-587 p.n.e.)

Początkowo stosunki pomiędzy Judeą a Izraelem były napięte. Do ściślejszych związków między obu królestwami doszło dopiero za panowania Jorama (852-45 p.n.e.). Po usunięciu Omridów, jego córka Atalia (845-39 p.n.e.) wymordowała niemal wszystkich potomków Dawida, wprowadziła tyrańskie rządy i kult Baala. Zginęła ona w trakcie zamachu stanu, a tron objął w 839 r. p.n.e. ocalały z masakry Joasz. Jego syn Amazjasz został zmuszony do płacenia trybutu Damaszkowi, a Izrael zadał mu dotkliwą klęskę i zagrabił skarby świątyni. W okresie tym do odnowy religijnej nawoływał prorok Izajasz, który wypowiadał się też w kwestiach politycznych.

Król Ezechiasz (725-697 p.n.e.) usiłował, zawiązując przymierze z Egiptem, zerwać zależność od Asyrii. Jednak władca asyryjski Sennacheryb pokonał Egipcjan i podporządkował sobie Judeę, oblegając w 701 r. p.n.e. Jerozolimę. Za panowania syna Ezechiasza, Manassesa, Judea ponownie popadła w zależność od Asyrii. Jego prawnuk Jozjasz (639-09 p.n.e.), po "odnalezieniu" w świątyni starej Księgi Prawa, przeprowadził reformę życia duchowego, oczyszczając m.in. świątynię z obcych kultów.

W atmosferze walki o sukcesję oraz wojny Egiptu z Babilonią zostało odrzucone posłanie proroka Jeremiasza, ostrzegającego przed grożącym upadkiem. Rozdzierające państwo konflikty wewnętrzne ułatwiły w 587 r. p.n.e. po półtorarocznym oblężeniu zdobycie i zburzenie Jerozolimy przez króla Babilonu Nabuchodonozora (Nebukadnezara) II.