XIII 12. Rozwój państwa fenickiego

Granice Fenicji wyznaczają na północy Kasios, na południu góra Karmel, zaś na wschodzie Liban. Starożytne państwo fenickie tworzyły obdarzone niezależnością polityczną miasta takie jak Arad, Byblos, Berytos, Sydon i Tyr. To ostatnie okres szczytowej potęgi przeżywało w okresie 1000-774 p.n.e. Na jego czele stał współdziałający z rodami możnych władca.

Najsłynniejszym z władców fenickich był, wzmiankowany w Biblii, Hiram I (969-36) z Tyru, ciągnący ogromne zyski z handlu nad Morzem Czerwonym i Śródziemnym, jego zaś partnerem był król Izraela Salomon.

W VIII w. p.n.e. miasta fenickie popadły w zależność od Asyrii, a w 701 r. p.n.e. całą Fenicję poza Tyrem podbił Sennaheryb.

Od 586 r. p.n.e. Fenicja należała już do państwa nowobabilońskiego. Jedynie wolny dotąd Tyr wytrzymał trzynastoletnie (585-73 p.n.e.) oblężenie. Następnie państewka fenickie uzależnili od siebie Persowie. Bezskutecznie próbował je sobie podporządkować Aleksander Wielki, chociaż udało mu się, po siedmiu miesiącach oblężenia, w 332 r. p.n.e. zdobyć ostatecznie Tyr.

Po upadku panowania kreteńsko-mykeńskiego na morzach (ok. 1200 p.n.e.) Fenicjanie przejęli handel śródziemnomorski. Eksportowali oni szkło, tkaniny farbowane purpurą, masowo wytwarzane przedmioty metalowe, wykorzystując w produkcji doświadczenia rzemieślników z Mezopotamii, Egiptu i Azji Mniejszej. Położenie geograficzne Fenicji sprawiało, że stanowiła ona swego rodzaju styk kultur.

Ok. 1000 r. p.n.e. powstał, na gruncie pisma klinowego i egipskich hieroglifów, alfabet fenicki. Później przejęli go i zmodyfikowali Grecy, a następnie Rzymianie. Jego łacińską. wersją posługujemy się do dziś.