XVIII 18. Najazd Dorów

W skutek upadku kultury mykeńskiej zaszły poważne zmiany w rozmieszczeniu poszczególnych plemion na terenie Grecji. "Wędrówki ludów" na Bałkanach (1200-1000 p.n.e.), zwane też najazdem Dorów, rozpoczął atak Ilirów na wybrzeże śródziemnomorskie. Grecy władający dialektem określanym jako północno-zachodni osiedlili się w Epirze, Etolii i Akarnanii. Dorowie drogą morską dotarli do Krety i południowo-zachodniej części Azji Mniejszej, lądową zaś - na Peloponez. Achajowie zajęli Tessalię, Beocję i Eolię, natomiast Attyka, Eubea i Cyklady pozostały - jak przed okresem wędrówek - w rękach Jonów. Odzwierciedleniem tych migracji było rozprzestrzenienie się ważniejszych greckich dialektów: jońskiego, achajskiego (eolskiego) i doryckiego. Wedle jednej z hipotez najeźdźcy zawdzięczali swą przewagę militarną nowej taktyce polegającej na użyciu uzbrojonej w broń z żelaza jazdy stawiającej z powodzeniem czoło wojskom wyposażonym w rydwany bojowe i uzbrojenie z brązu.