XXIII. SYCYLIA

Po klęsce Ateńczyków pod Syrakuzami ataki na Sycylię wznowiła Kartagina, która w 409 r. p.n.e. zburzyła Seliunt i Himerę. Po zdobyciu Akragas Kartagińczycy uderzyli na Syrakuzy, lecz napotkali na silny opór tamtejszego władcy Dionizjosa I (405-367 p.n.e.), pod dowództwem którego zjednoczyły się miasta greckie na wyspie. Po śmierci Dionizjosa doszło do niesnasek między jego synem Dionizjosem II a kuzynem Dionem, uczniem Platona. Dionizjosa II obalił w 344 r. Timoleon z Koryntu, który w 341 r. skutecznie bronił miasta przed Kartaginą , a w 337 r. wprowadził w nim demokrację. Ponowny rozkwit przyniosło Syrakuzom, przypadające na lata 307-288 p.n.e. panowanie Agatoklesa, który z pomocą Kartaginy został tyranem i, na wzór hellenistycznych diadochów, ogłosił się w 304 r. p.n.e. królem Sycylii. Rozszerzył on swą władzę również na południową część Italii. Po jego śmierci przed kolejnym atakiem kartagińskim w 278 r. obronił Syrakuzy król Epiru Pyrrus. Za panowania Hierona II (274-15 p.n.e.) Grecy sycylijscy i italscy zostali uwikłani w konflikt miedzy Kartaginą a Rzymem. Po wojnie tarentyńskiej południe Italii przeszło pod panowanie rzymskie, zaś w 201 r. p.n.e. Syrakuzy zostały wcielone do rzymskiej prowincji Sycylia.