XXVII. MACEDONIA EPOKI HELLENIZMU

W Macedonii, po zakończeniu wojen diadochów rządy objęła dynastia Antygonidów (279-168 p.n.e.), założona przez Antygona Gonatasa, syna Demetriosa, który w 277 r. odniósł zwycięstwo nad Galatami pod Lizymachią. W 215 r. p.n.e. za rządów Filipa V (221-179 p.n.e. ) Macedonia zawarła przymierze z Kartaginą, co doprowadziło do wybuchu wojny z Rzymem (215-05 p.n.e.), zwanej I wojną macedońską, zakończonej pokojem w Foinike, który sankcjonował przywrócenie stanu sprzed wojny. W 202 r. p.n.e. Filip zawarł natomiast przymierze z Antiochem III przeciw Egiptowi. Na prośbę Pergamonu, Aten i Rodos Rzym zdecydował się wówczas na interwencję i przystąpił w latach 200-197 p.n.e. do II wojny macedońskiej. Po klęsce w bitwie pod Kynoskefalai Macedonia utraciła wszystkie dotychczasowe zdobycze. W czasie igrzysk istmijskich w 196 r. p.n.e. zwycięski wódz rzymski Flaminiusz ogłosił wolność wszystkich miast Grecji.

Syn Filipa V Perseusz (179-68 p.n.e.) popadł w konflikt z Eumenesem II, władcą Pergamonu, który skłonił Rzym do rozpoczęcia w latach 171-68 p.n.e. III wojny macedońskiej. Siły rzymskie pod dowództwem Emiliusza Paulusa pokonały w 168 r. Perseusza pod Pydną, w wyniku czego Antygonidzi utracili władzę królewską, a Macedonia została podzielona na 4 państewka. Na przeciwników Rzymu w Grecji czekały prześladowania (1000 zakładników stracono lub deportowano). Macedończycy jeszcze raz zerwali się do walki z Rzymem jednak w 148 r., po ich nieudanym powstaniu tereny dotychczasowych macedońskich państewek Rzymianie wcielili bezpośrednio do swego państwa jako prowincję Macedonia.