XXX 37. Kolonizacja grecka i fenicka

W okresie od 750 do 550 r. p.n.e. na terenach południowej Italii i na wschodzie Sycylii powstały liczne kolonie greckie, zwane Wielką Grecją (łac. Magna Graecia).

Jeszcze wcześniej, bo ok. 800 r. na zachodniej Sycylii i w północnej Afryce nadmorskie osady obronne dla ochrony morskich szlaków handlowych założyli Fenicjanie. Po zdobyciu Tyru przez Asyrię, dawna kolonia fenicka, Kartagina stała się potężnym protektorem kolonii fenickich w zachodniej części Morza Śródziemnego. Kartagińczycy opanowali m.in. Baleary, Sardynię i zachodnią Sycylię. Po zwycięstwie pod Alalią nad Grekami (ok. 540 p.n.e.) Kartagińczycy zburzyli Tartessos na południu Hiszpanii i zamknęli drogę morską przez Cieśninę Gibraltarską, aby uniemożliwić import cyny z Brytanii. Baleary, Korsyka i Sardynia otaczały wybrzeża południowej Galii i południowo-zachodniej Italii, a opanowanie Sycylii i Malty pozwoliło Kartagińczykom na sprawowanie kontroli nad szlakami łączącymi wschód i zachód Morza Śródziemnego.