XXXI 38. Początki państwa rzymskiego

Ok. 750 r. p.n.e. powstało miasto Rzym poprzez połączenie w jeden organizm osady latyńskiej (Roma quadrata na Palatynie) i sabińskiej (wzgórza: Eskwilin, Wiminal i Kwirynał). Początkowo Rzym pozostawał pod wpływami etruskimi, a sama nazwa miasta pochodzi z etruskiego gens ruma. Później uznano dzień 21 IV 753 r. p.n.e. za datę założenia miasta i początek rachuby czasu (ab urbe condita). Legendy mówią o wychowaniu jego założycieli, braci Romulusa i Remusa, przez wilczycę, porwaniu Sabinek i ugodzie z władcą sabińskim Tytusem Tacjuszem jako faktach, które dały miastu początek.

Najstarsze dzieje Rzymu mają w dużej mierze charakter legendarny. Tradycja mówi o panowaniu 7 królów w okresie (750-510 p.n.e.) i przekazuje ich imiona: Romulus, Numa Pompiliusz, Tullus Hostiliusz, Ankus Marcjusz, Tarkwiniusz Starszy, Serwiusz Tulliusz i Tarkwiniusz Pyszny. Za panowania Tarkwiniuszy Rzym stał się najpotężniejszym ośrodkiem Lacjum, silniejszym od Alba Longi. W Ostii powstał wtedy port, a u ujścia Tybru trwała rozbudowa salin (via Salaria).

Ludność miasta tworzyli chłopi, posiadacze ziemscy oraz pasterze i rzemieślnicy. Środkiem płatniczym było bydło (łac. pecus, stąd pecunia - pieniądz). Pismo przejęli Rzymianie od Greków z południa Italii, alfabet łaciński wzorowany jest na alfabecie greckim w wersji chalkidyckiej. Mimo to społeczeństwo rzymskie pozostawało wierne tradycyjnym obyczajom, a obce wpływy nie sięgały głęboko.