XXXII 60. Dynastia flawijska (69-96)

Po krótkotrwałej wojnie domowej władzę przejął Wespazjan (Titus Flavius Vespasianus, 69-79). Po wstąpieniu na tron stłumił on bunty Batawów nad Renem oraz trwające od 66 r. powstanie w Judei, zdobywając w 70 r. Jerozolimę. (Zostało to upamiętnione na Łuku Tytusa w Rzymie). Za Tytusa umocnione zostały granice imperium i w 74 r. nastąpił podbój obszarów między górnym Renem a Dunajem (agri decumates). Wespazjan powiększył senat do 1000 członków, wprowadzając doń arystokrację z municypiów italskich, z której sam się wywodził. Hiszpania otrzymała prawo latyńskie. Cesarz ograniczył także wydatki państwa. Za jego panowania powstał amfiteatr Flawiuszów (Koloseum).

Rządy syna Wespazjana, Tytusa (79-81) zaznaczyły się przede wszystkim wybuchem Wezuwiusza. Zostały wtedy zasypane Pompeje, Stabiae i Herkulanum, zginął także przyrodnik Pliniusz Starszy.

Podjęty w 78 r. za panowania kolejnego princepsa Domicjana (81-96) dalszy podbój Brytanii rozciągnął rzymskie panowanie do rzek Solway i Tyne, gdzie kilkadziesiąt lat później powstał Wał Hadriana chroniący prowincję przed najazdami Szkotów. W 83 r. została podjęta wyprawa przeciw Chattom i budowa umocnień granicznych (limes). W rejonie dolnego Dunaju toczyły się wówczas natomiast ciężkie walki (85-89) ze zjednoczonymi pod berłem króla Decebala Dakami. Nieskrywane chęci wzmocnienia władzy cesarskiej i lansowanie tytułu dominus et deus doprowadziło w końcowej fazie rządów Domicjana do zawiązania przeciw niemu spisku pałacowego, zakończonego jego zamordowaniem w 96 r.