XLVII 93. Początki panowania dynastii saskiej (919-36)

Po wymarciu wschodniofrankijskiej linii Karolingów królem wybrany został przez możnowładców książę frankoński, Konrad I (911-18). Starał się on bezskutecznie przywrócić zwierzchność monarszą nad książętami. Za jego panowania Lotaryngia przyłączona została do królestwa zachodniofrankijskiego.

Nowy władca Henryk I (919-36) został wyniesiony na tron królewski przez Franków i Sasów. W 921 r. pokonał on Arnulfa, księcia bawarskiego, wybranego antykrólem. Lotaryngia wróciła pod zwierzchność państwa wschodniofrankijskiego dzięki dynastycznemu mariażowi - książę Gizelbert poślubił córkę Henryka, Gerbergę (925).

W 926 r. Herman, hr. frankoński, został księciem Szwabii po śmierci jej władcy Burcharda II. Prowadził on walki ze Słowianami (928-29), podporządkowując sobie plemion Hawelan (gród Brenna n. Hawelą) i Dalemińców. Powstanie Wieletów i Obodrzyców przeciw jego władzy załamało się dopiero po klęsce zadanej im w bitwie pod Łączynem. Z Węgrami natomiast Henryk I zawarł dziewięcioletni rozejm. Czas ten wykorzystał na przygotowanie się do decydującej rozprawy z nimi - wznosił grody i organizował oddziały pancernej jazdy. Polityka ta przyniosła sukces, gdy w 933 r. Henryk pokonał Węgrów w bitwie nad rzeką Unstrutą.