XLVII 95. Otton II, Otton III, Henryk II (973-1024)

Następca Ottona I, Otton II (973-83) poślubił Teofano, siostrzenicę cesarza bizantyńskiego Jana II Tzimiskesa. Podjął wyprawy na Danię przeciw Haraldowi Sinozębemu (974) oraz na Czechy. W 976 r. Otton usunął z Bawarii Henryka Kłótnika. Karyntia stała się samodzielnym księstwem, zaś Nordgau i Marchia Wschodnia przypadły Babenbergom - Bertoldowi i Lutpoldowi.

Wyprawa Ottona do Italii została sprowokowana atakiem fatymidzkich Arabów na księstwa longobardzkie i napiętymi stosunkami z Bizancjum (980-83). W 982 r. Otton został pokonany przez Arabów w bitwie pod Cotrone w Kalabrii.

W 983 r. wybuchło wielkie powstanie Słowian, w rezultacie którego państwo Ottonów utraciło tereny na wschód od Łaby.

Otton III (983-1002), syn Ottona II i bizantyńskiej księżniczki Teofano, do 995 r. pozostawał pod opieką swojej matki oraz babki Adelajdy. W 996 r. jako trzynastoletni chłopiec podjął wyprawę do Italii. Swego kuzyna Brunona uczynił wówczas papieżem, a ten jako - Grzegorz V (996-99), koronował go na cesarza. Następcą Grzegorza na Stolicy Apostolskiej w 999 r. został wychowawca Ottona III, Gerbert z Aurillac, który przyjął imię Sylwestra II.

W 1000 r., podczas zjazdu Ottona III z księciem polskim Bolesławem Chrobrym w Gnieźnie, ustanowiono w stolicy państwa polskiego arcybiskupstwo. Oznaczało to utworzenie w Polsce niezależnej prowincji kościelnej. Otton uznał króla Bolesława Chrobrego za swego "brata i współpracownika" i wyraził zgodę na jego koronacji, która nastąpiła jednak dopiero w 1025 r.

W 1001 r. założono pierwsze węgierskie arcybiskupstwo w Ostrzyhomiu.

Panujący w latach 1002-24 Henryk II prowadził bez powodzenia wojny z Bolesławem Chrobrym (1003-18). Na mocy pokoju w Budziszynie zawartego w 1018 r. Bolesław zatrzymał Milsko i Łużyce jako lenno cesarskie.

W 1007 r. powstało biskupstwo w Bambergu, którego celem była działalność misyjna i szerzenie chrześcijaństwa wśród Słowian nad górnym Menem.

Henryk III został koronowany w Pawii na króla w 1004 r., zaś na cesarza w Rzymie w 1014 r. Prowadzone przez niego walki z Bizantyńczykami przyśpieszyły jedynie ich ekspansję w południowej Italii (1021-22).