LII. SZWECJA (995-1290)

Olaf III Skötkonung (995-1022), z dynastii uppsalskiej, był synem Eryka VIII Zwycięskiego i Sygrydy (Świętosławy), córki księcia polskiego Mieszka I. Olaf przyjął chrzest w 1008 r. Po śmierci jego syna Edmunda korona przypadła rodowi Stenkilów. Za ich panowania trwały nieustanne walki między chrześcijańskimi Gautami i pogańskimi Swearami Upplandu. Walki skończyły się w 1125 r. wraz z wygaśnięciem zwaśnionych rodów.

Wraz z Swerkerem Starszym (1130-56) na tron wstąpiła nowa dynastia Swerkirsów. Za jego panowania do Szwecji przybyli cystersi. Ród Upswearów obalił jednak Swerkera Młodszego i powołał na tron Eryka Kanutssona (1250).

W 1164 r. powstało arcybiskupstwo w Uppsali. Trwającą ponad pół wieku walkę Swerkerów i Eryksów o tron, zakończyło dopiero wygaśnięcie obu rodów (1222, 1250), po którym władzę objął Jarl Birger (1250-66) z rodu Folkungów. Utrzymywał on dobre stosunki z Norwegią i Danią. Podbił południową Finlandię oraz nadał przywileje handlowe Hanzie niemieckiej. Jarl przeprowadzał lokacje miast i prowadził szeroko zakrojoną działalność ustawodawczą.

Za panowania Magnusa Ladulasa (Obrońcy Chłopów, 1275-90) z zamożnych rodów chłopskich wykształciła się szwedzka szlachta. Kształtowaniu się dziedzicznego rycerstwa-szlachty sprzyjał nadany w 1279 r. statut z Alsno, na mocy którego walczący konno zostali zwolnieni od danin ma rzecz władcy.