LXXIV 143. Reformacja w Szwajcarii

W Szwajcarii ideę potrzeby reformy Kościoła głosił Ulrich (Huldreich) Zwingli (1484-1531) - humanista, proboszcz i kaznodzieja ludowy, od 1519 r. duchowny w Zurychu. Humanistyczne studia doprowadziły go, podobnie jak wcześniej Erazma z Rotterdamu, do krytyki Kościoła. W 1522 r. Zwingli otwarcie wystąpił przeciw nadużyciom w Kościele. Zuryska rada miasta przyjął w 1523 r. jego program reformy zawarty w tzw. "67 tezach". Najważniejsze z nich dotyczyły zakazu jakiejkolwiek formy kultu katolickiego (procesji, relikwii, obrazów), kontroli nawiedzania przez wiernych kościoła (sprawdzanie obecności) i obyczajów. W założeniach teologicznych Zwingli podkreślał naukę o predestynacji. Nowy ruch przyjął się m.in. W Bazylei (Ökolampadius), Bernie, St. Gallen i sięgnął do Konstancji i Strasburga (Bucer). W 1529 r. kolokwium (dysputa) w Marburgu pomiędzy Zwinglim, a Lutrem zapoczątkowała spór o rolę Eucharystii. Zwingli zginął w walkach, jakie Zurych prowadził przeciw katolickim kantonom (bitwa pod Kappel, 1531). Gdy w 1536 r. dochoszło do zawarcia ugody wittenberskiej Bucera z luteranami, następca Zwingliego, Heinrich Bullinger odrzucił ją. Natomiast w 1539 r. powstała Konfesja Helwecka, która w 1549 r. zawarła unię z genewskim Kościołem Kalwina - Consensus tigurinus.