LXXIV 158. Wzrost znaczenia książąt Rzeszy

Największą rolę w Rzeszy rządzona przez Wittelsbachów katolicka Bawaria zyskała za panowania Maksymiliana I (1597-1651) - przywódcy Ligi Katolickiej (1609), który uzyskał dla siebie i swych następców tytuł elektora (1623; do r. 1648 zamiast palatyna Reńskiego). Jego brat Ferdynand zapewnił Wittelsbachom obsadę bogatego arcybiskupstwa kolońskiego (1583-1761). Za Ferdynanda Marii (1651-79) trwała rozbudowa Monachium jako miasta rezydencjonalnego. Z kolei Maksymilian II Emanuel (1679-1726) brał udział, u boku Ludwika XIV francuskiego, w wojnie o sukcesję hiszpańską. Monachium za jego rządów stało się centrum południowoniemieckiego baroku.

W Saksonii panowała dynastia Wettynów. W latach 1697-1763, za rządów Augusta II Mocnego (1697-1733) i Augusta III (1733-63) Saksonię łączyła unia personalna z Polską.

Rządząca Hanowerem dynastia brunszwicko-lüneburska, dzięki staraniom księcia Ernesta Augusta (1679-98), w 1692 r. uzyskała godność dziewiątego elektora. Natomiast przez koligacje z angielskim domem panującym, od 1701 r. dynastia ta uzyskała prawo do sukcesji tronu angielskiego (Act of Settlement). W latach 1714-1837 Hanower łączyła z Anglią unia personalna.