LXXV 159. Szogunat Ashikaga (1338-1573)

W średniowiecznej Japonii istniały dwa centra administracyjne - Kioto i Yoshino, gdzie znajdowały się rezydencje cesarskie (mikado). W 1392 r. szogun Ashikaga Yoshimitsu przezwyciężył wewnętrzny rozłam, lecz równoczesny awans dwóch rodów możnowładczych na stanowiska urzędnicze wciągnął kraj w trwającą 150 lat wojnę domową. Lata 1478-1573 nazywane są okresem "kraju w wojnie" (czasy Sengoku, "rycerzy i bohaterów"). Japonia znajdowała się wówczas na krawędzi rozpadu. Zorganizowane bandy (wakõ) grabiły kraj.

Zanik dotychczas istniejących, starych grup społecznych i pojawienie się nowych zmieniło strukturę społeczeństwa japońskiego. Ok. 1500 r. daimyõ (dosł. "wielkie imię") stali się dziedzicznymi książętami. Natomiast ich wasalowie tworzyli kastę wojowników - samurajów (lenników). Ukształtował się wówczas utrzymany w duchu konfucjańskim japoński kodeks rycerski - bushidõ ("droga"). Ideał rycerza-samuraja zakładał, obok umiejętności walki (strzelanie z łuku, fechtunek, walka wręcz), bezgraniczną wierność seniorowi (chû) i solidarność z rodziną (kõ). Konflikty w sprawach honorowych kończyły się nie pojedynkiem (jak miało to miejsce w Europie), lecz rytualnym samobójstwem (harakiri). Pojawiły się dążenia do ochrony osiągnięć kultury japońskiej (porcelana, sztuka kulinarna, szermierka) i sekretne praktyki religijne służące rozwojowi szintoizmu.

Przemiany w Japonii zapoczątkowały pierwsze kontakty z przybyszami z Europy. W 1542 r. po raz pierwszy na wyspach japońskich użyto broni palnej pochodzenia europejskiego. Z użycia wyszły natomiast stopniowo łuk, włócznia i miecz. W 1549 r. powstała w Japonii pierwsza misja jezuicka (Franciszek Ksawery), która odniosła znaczące sukcesy misyjne na południu kraju.