LXXVI 167. Wielka Brytania 1707-42

W 1701 r. parlament angielski wydał "Akt o następstwie tronu" (Act of Settlement) regulujący kwestię następcy bezpotomnego Wilhelma III. Po jego śmierci prawa do tronu angielskiego przejść miały na siostrę jego żony Marii, Annę (córkę Jakuba II), a później na boczną linię Stuartów, książąt niemieckiego Hanoweru (dynastia hanowerska).

Za panowania królowej Anny (1702-14) Anglia zaangażowała się w wojnę o sukcesję hiszpańską. Siłami angielskimi dowodził John Churchill ks. Marlborough (1650-1722). W 1704 r. Anglicy zajęli Gibraltar, którym władają do dnia dzisiejszego. w 1707 r. nastąpiło formalne połączenie Anglii, Szkocji i Irlandii w jeden organizm państwowy pod nazwą Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii.

Panowanie dynastii hanowerskiej w Wielkiej Brytanii przypada na lata 1714-1901. Za rządów Jerzego I (1714-27) i Jerzego II (1727-60) kierowanie państwem przejął w praktyce parlament. Większość parlamentarna wybiera ministrów, którym przewodniczy premier - faktyczny kierownik polityki Wielkiej Brytanii. Lata 1721-42 to okres pokoju za rządów wigów z Robertem Walpolem, "zwierzchnikiem narodu", na czele. Dzięki merkantylistycznej polityce kolonialnej w Anglii umacnia się dobrobyt.