LXXVIII 171. Rozkwit Niderlandów w XVII w.

W czasie osiemdziesięcioletniej wojny o niepodległość centra handlu i rzemiosła przeniosły się na północ Niderlandów (Amsterdam). Holandia stała się największą w ówczesnym świecie potęgą handlową. Eksploatację kolonii prowadziły, posiadające własne wojska i przywileje polityczne, Kompanie handlowe - Wschodnioindyjska (1602) i Zachodnioindyjska (1621). W walce o panowanie nad morzami głównym przeciwnikiem Zjednoczonych Prowincji stała się od połowy XVII w. Anglia, będąca wcześniej ich sojusznikiem.

Kultura niderlandzka przeżywała w XV-XVI w. swój najwspanialszy rozkwit (szczególnie malarstwo). Szkoła flamandzka, do której należeli m.in. Peter Paul Rubens (1577-1640) i van Dyck (1599-1641) specjalizowała się w alegoriach barokowych, portretach, realistycznych scenach obyczajowych oraz obrazach marynistycznych. W tym okresie tworzyli też wielcy pejzażyści szkoły holenderskiej: Frans Hals, Johann Steen, Jacob Ruysdael, Johann Vermeer i in. Rembrandt van Rijn (1606-69), jeden z największych mistrzów w dziejach sztuki malował natomiast portrety, sceny grupowe i pejzaże.

W Niderlandach kwitła również nauka. Działał filolog Justus Lipsius, przyrodnik Antoni van Leeuwenhoek, filozof Baruch Spinoza i "ojciec prawa międzynarodowego" Hugo Grotius (1583-1645).