LXXXVI 206. Wojny z Prusami

Sankcja pragmatyczna nie zapobiegła wybuchowi wojny o sukcesję austriacką (1740-48) po śmierci Karola VI, rozpętanej wtargnięciem króla pruskiego Fryderyka II na Śląsk i zgłoszeniem pretensji do tronu austriackiego przez władców Saksonii i Bawarii. W latach 1740-42 sprzymierzone z Francją Prusy wygrały pierwszą wojnę śląską (bitwy pod Małujowicami i Chotusicami). Natomiast siły francusko-bawarskie uderzyły się na Pragę i Linz. Chociaż w 1741 r. na sejmie węgierskim w Preszburgu Maria Teresa uzyskała pomoc węgierską, cesarzem został wybrany elektor bawarski Karol Albert - jako Karol VII (1742-45).

W 1742 r. został jednak zawarty pokój we Wrocławiu, w którym Maria Teresa zrzekła się Śląska na rzecz Prus i w sojuszu z Sabaudią, Saksonią i Wielką Brytanią uderzyła na Bawarię. "Armia pragmatyczna" pod angielskim dowództwem w 1743 r. W bitwie pod Dettingen pokonała siły francuskie wspierające Bawarczyków.

Próby odzyskania przez Austrię utraconych prowincji doprowadziły do wybuchu drugiej wojny śląskiej (1744-45). Prusy odniosły w niej po raz kolejny zwycięstwa pod Dobromierzem i Kotliskami, co zmusiło Austrię do potwierdzenia ostatecznej rezygnacji ze Śląska w pokoju zawartym w Dreźnie w 1745 r.

Trwała jednak nadal wojna Wielkiej Brytanii i Austrii z Hiszpanią i Francją. Zakończył ją dopiero pokój w Akwizgranie (1748). Francja wycofała się ze swych zdobyczy z Belgii i z kolonii angielskich. Parma i Piacenza przeszły w ręce Burbonów hiszpańskich, a Sabaudia uzyskała skrawki Lombardii.