| | Miejsca zająwszy w krąg Dzeusa, bogowie sie zgromadzili |
| | w z3otej komnacie na uczte. Wśród bogów Hebe dostojna |
| | nektar rozlewa; bogowie jedni ku drugim z3ociste |
| | czary podnoszą, na Trojan gród spoglądając z wy?yny. |
| 5 | Dzeus, syn Kronosa, spróbowa3 rozgniewaa wynios3ą Here, |
| | s3ówkiem jątrzącym podra?nia, i tak z przekąsem powiedzia3: |
| | "Dwie Menelaos boginie ma, co troskliwie go strzegą: |
| | Here argejską i dzielną z Alalkomenaj Atene. |
| | Ale có? z tego, ?e obie cieszą sie jego widokiem, |
| 10 | patrząc z daleka. Inaczej o swego dba Afrodyta |
| | Parysa. Śmiech kochająca bogini stale jest przy nim. |
| | Teraz go te? ocali3a, wydar3a ze szponów śmierci, |
| | choa Menelaos, kochanek Aresa, w boju zwycie?y3. |
| | Trzeba sie nam zastanowia, jak by te sprawe zakonczya. |
| 15 | Czy mamy wrogą nienawiśa i straszną wojne rozpetaa |
| | znowu? czy trwa3ą przyja1nią związaa obydwa narody? |
| | Jeśli to wyda sie wszystkim bogom przyjemne i mi3e, |
| | miasto rodzinne Pryjama nienaruszone zostanie, |
| | a Menelaos Helene argejską z miasta zabierze". |
| 20 | Tak Dzeus powiedzia3. Zmarszczy3y sie na to Atena i Hera; |
| | siedząc przy sobie, wszelakich nieszcześa Trojanom ?yczy3y. |
| | Jednak Atena zmilcza3a, nie powiedzia3a ni s3owa; |
| | choa rozgniewana na Dzeusa ojca, z3ośa w sercu zd3awi3a. |
| | Hera natomiast, nie mieszcząc gniewu w swej piersi, tak rzek3a: |
| 25 | "Synu Kronosa okrutny! Jakie mówi3eś tu s3owa? |
| | Czy?byś chcia3 trud mój niezmierny i pot, co zalewa3 mi czo3o, |
| | bezu?ytecznym uczynia? To? umeczy3am swe konie, |
| | wojska gromadząc na zgube Pryjama i jego dzieci. |
| | Rząd1, lecz my - inni bogowie - nie ka?dy rozkaz uznamy". |
| 30 | Dzeus, co ob3oki gromadzi, z ogromnym gniewem zakrzykną3: |
| | "Có? ci, nieszczesna, zrobili z3ego synowie Pryjama |
| | oraz sam Pryjam, ?e z taką zaciek3ą z3ością nastajesz, |
| | by Ilion pieknie wzniesiony, s3awny gród Trojan, w proch zetrzea?! |
| | Gdybyś ty mog3a przekroczya bramy i mury wysokie, |
| 35 | tobyś Pryjama i synów Priamowych ?ywcem po?ar3a |
| | wraz z Trojanami wszystkimi i wściek3y gniew nasyci3a. |
| | Rób, co chcesz! Mimo wszystkiego, nie ?ycze sobie, by spory |
| | ciebie i mnie powaśni3y i wiod3y do trwa3ej wojny! |
| | Ale coś jeszcze ci powiem, a ty w umyśle swym rozwa?: |
| 40 | jeślibym ja te? zapragną3 jakoweś miasto w py3 zetrzea, |
| | które oka?e sie tobie drogie i zechcesz go bronia, |
| | niczym nie bedziesz powściągaa mojego gniewu - ustąpisz! - |
| | bo i ja wole ci daje bez serca mojego woli. |
| | Wierz mi, ze wszystkich pod s3oncem czy wyiskrzonym gwiazdami |
| 45 | niebem, gdziekolwiek mieszkają tylko śmiertelni, najwiekszą |
| | czcią miasto Ilion obdarzam świete i starca Pryjama |
| | oraz Pryjama lud, w3ócznią w3adającego tak dzielnie. |
| | Nigdy tam bowiem na moim o3tarzu nie braknie ofiary |
| | z wina i zwierząt spalanych, co dla nas czci jest wyrazem". |
| 50 | Na to mu tak wielkooka, dostojna Hera odrzek3a: |
