| | Wszyscy przy swoich okretach wodzowie wojsk wszechachajskich |
| | ca3ą noc spali objeci snem serca uciszającym, |
| | tylko jedyny Atryda, nad wodze wódz Agamemnon, |
| | wielu myślami wzburzony snu kojącego nie zazna3. |
| 5 | Jako ma3?onek bogini, o pieknych warkoczach Hery, |
| | w krąg b3yskawice rozrzuca, przygotowując dla ziemi |
| | d3ugie rzesiste ulewy, grady z chmur ch3odnych lecące |
| | albo śnie?yce, co puchem w krąg pokrywają równiny, |
| | albo zag3ady ?ar3ocznej krwawą paszczeke odmyka - |
| 10 | tak rozsadza3y westchnienia pierś dumną Agamemnona, |
| | z serca g3ebiny wyrwane, szarpiące wszystkie wnetrzności. |
| | Gdy na równine trojanską spojrza3, to widzia3 doko3a |
| | nieprzeliczone ogniska palące sie przed Ilionem, |
| | g3osy piszcza3ek w krąg s3ysza3, rogów i ci?by cz3owieczej. |
| 15 | Kiedy na w3asne okrety i wojska spojrza3 Achajów, |
| | w3osy rwa3 z g3owy garściami i g3osem wielkim zawodzi3, |
| | skar?ąc sie bogu Dzeusowi. Lama3o sie dumne w nim serce. |
| | Wreszcie myśl powzią3 w swej duszy - najlepsza mu sie wyda3a - |
| | ?eby sie najpierw zobaczya z Nestorem, synem Neleusa, |
| 20 | razem z nim wszystko omówia i znale1a rade jakowąś, |
| | która ocali od zguby wszystkich walecznych Achajów. |
| | Wsta3 Agamemnon i odzia3 swą pierś szeroką chitonem, |
| | pó1niej na nogach przewiąza3 piekne, b3yszczące sanda3y, |
| | na barki skóre narzuci3 lwa czerwonawoz3ocistą, |
| 25 | ogromną, co mu siega3a do stóp. I w3ócznie pochwyci3. |
| | A Menelaos tak samo dr?a3 z trwogi - bo tak?e i jemu |
| | sen na powieki nie sp3yną3 - leka3 sie cierpien Argiwów, |
| | którzy dla niego przez morskie dalekie p3ynąc przestrzenie, |
| | tutaj przybyli do Troi, by podjąa walke okrutną. |
| 30 | Najpierw wiec skórą lamparta okry3 szerokie ramiona, |
| | pocetkowaną wzorzyście. Potem uwienczy3 swą g3owe |
| | he3mem spi?owym i w3ócznie chwyci3 do reki mocarnej. |
| | Potem do brata pośpieszy3, aby go zbudzia. Argiwom |
| | wszystkim panując, Atryda jak bóg przez naród by3 czczony. |
| 35 | Zasta3 go w chwili, gdy zbroje przepiekną k3ad3 na ramiona, |
| | obok okretu, przy burcie. Swym przyjściem go uradowa3. |
| | Zaraz te? pierwszy przemówi3 Menelaj o g3osie donośnym: |
| | "Czemu swą zbroje przywdzia3eś, mój drogi? Czy chcesz z towarzyszy |
| | kogoś do Trojan wyprawia? Obawiam sie, ?e nikogo, |
| 40 | kto by ten czyn śmia3 wykonaa, nie znajdziesz pośród Argiwów; |
| | aby ktoś sam do obozu szed3 nieprzyjació3 na zwiady |
| | w boskiej ciemności tej nocy, musia3by dzielne miea serce". |
| | Na to mu tak odpowiedzia3 w3adca i wódz Agamemnon: |
| | "Mój Menelaju, przez boga wyhodowany! Obydwaj |
| 45 | rady dziś potrzebujemy mądrej, jak wojsko Argiwów |
| | oraz okrety ocalia, jeśli Dzeus plan swój odmieni3. |
| | Bardziej sie jego myśl - widaa - sk3ania do ofiar Hektora, |
| | gdy? nie widzia3em dotychczas ani s3ysza3em, by tyle |
| | w jednym dniu krzywd najstraszliwszych jeden mą? zdo3a3 wyrządzia, |
| 50 | ile ich Hektor, kochanek Dzeusa, wyrządzi3 Achajom; |
