| | W szacie z3ocistej jak szafran Jutrzenka z fal Okeana |
| | wzesz3a, blask niosąc promienny dla nieśmiertelnych i ludzi, |
| | gdy przy okretach z darami od boga stane3a Tetyda. |
| | Syna mi3ego znalaz3a obok Patrokla. W objeciu |
| 5 | trzyma3 go, g3ośno szlochając. A przy nim w krąg towarzysze |
| | op3akiwali zmar3ego. Zjawi3a sie tam bogini. |
| | Syna uje3a za reke i s3owa takie wyrzek3a: |
| | "Synku mój, ju? go zostawmy, choa w sercu tak zasmuceni. |
| | Niechaj spoczywa, gdy zosta3 wyrokiem bogów zmo?ony. |
| 10 | Ty zaś w podarku we1 zbroje od Hefajstosa przes3awną, |
| | piekną niezwykle, nikt z ludzi podobnej nigdy nie nosi3". |
| | Tak powiedzia3a bogini i zbroje wnet po3o?y3a |
| | przed Achillesem. Kunsztownie wypracowana zad1wiek3a. |
| | Strach Myrmidonów zdją3 wszystkich. aden sie z nich nie ośmieli3 |
| 15 | spojrzea na boski rynsztunek. I tylko jeden Achilles, |
| | kiedy go ujrza3, tym wiekszym rozgorza3 gniewem. A oczy |
| | strasznie spod rzes mu b3ysne3y, jak 3una gro1nej po?ogi. |
| | Lecz rozradowa3 sie, kiedy ują3 wspania3y dar boga |
| | w d3onie i serce widokiem roboty kunsztownej ucieszy3. |
| 20 | Ozwa3 sie zaraz do matki w te s3owa skrzydlate: |
| | "Matko, rynsztunek od boga jest taki, jak zwykle są dzie3a |
| | rąk nieśmiertelnych - takiego śmiertelny mą? nie wykona. |
| | Teraz na3o?e te zbroje. Lecz straszny lek mnie ogarnia, |
| | aby tymczasem u syna me?nego Menojtijosa |
| 25 | nie rozpleni3y sie muchy w ranach w3óczniami zadanych |
| | i nie sp3odzi3y robactwa, które zmar3ego zbezcześci - |
| | dusza ju? zen ulecia3a - niech jego cia3o nie gnije". |
| | Rzek3a mu na to bogini, o srebrnych stopach Tetyda: |
| | "Synku, niech wiecej twe serce ju? o to sie nie k3opocze. |
| 30 | Bede stara3a sie sama natretne roje odegnaa |
| | much, co ?erują na cia3ach zabitych w s3u?bie Aresa. |
| | Chocia?by le?a3 tu bowiem, a? rok dobiegnie do konca, |
| | z cia3em nietknietym zostanie lub bedzie jeszcze piekniejszy. |
| | Ty bohaterskich Achajów zawezwij teraz na rade. |
| 35 | Gniew na pasterza narodów, Agamemnona, pohamuj, |
| | zbroje w3ó? zaraz i dusze w wojenną przyodziej walecznośa". |
| | Tak powiedzia3a i syna zuchwa3ą mocą natchne3a, |
| | a Patroklowi ambrozje i nektar ciemnoczerwony |
| | wla3a do nozdrzy, by jego cia3o nietkniete zachowaa. |
| 40 | Boski Achilles tymczasem szed3 śpiesznie po morskim wybrze?u, |
| | krzykiem rozg3ośnym na rade zwąc bohaterskich Achajów. |
| | Nawet ci, którzy we wnetrzu okretów pozostawali - |
| | a wiec sternicy w swej pieczy mający stery okretów, |
| | szafarze, którzy w okretach ?ywnośa dla wojska dzielili - |
| 45 | wszyscy zebrali sie wspólnie na rade, poniewa? Achilles |
| | zjawi3 sie znów, a tak d3ugo unika3 walki okrutnej. |
| | Razem, kulejąc, przybyli Aresa dwaj wielbiciele: |
| | me?ny wojownik, potomek Tydeusa, oraz boski Odysej, |
| | wsparci na w3óczniach, bo w bitwach zadano im rany dotkliwe. |
| 50 | Wśród zgromadzenia na pierwszych miejscach obydwaj zasiedli. |
